›
In het weekend van 18 tot 21 juni was de A9 tussen Badhoevedorp en Holendrecht volledig afgesloten. Er werd 24 uur per dag door in totaal zo’n 300 mannen en vrouwen aan de weg gewerkt. ‘Een dergelijke afsluiting moet 26 weken van tevoren bij Rijkswaterstaat worden aangevraagd. Vanaf dat moment gaat de tijd tikken en draait het nog maar om één vraag: wat willen we over 26 weken gaan doen?’ Aan het woord is Jeroen Piscaer van VeenIX. Hij neemt ons mee in wat er allemaal kwam kijken bij de wegafsluiting van de A9.
Continue puzzel
Jeroen Piscaer: ‘De deadline voor het project A9 Badhoevedorp – Holendrecht willen en moeten we als aannemerscombinatie VeenIX halen. We zijn continu aan het puzzelen hoe we ervoor zorgen die eindplanning te halen. Een volledige snelwegafsluiting is voor ons daarin een ongelofelijk belangrijk moment, dat we zo goed mogelijk willen en moeten benutten. Daarbij moeten we ons altijd afvragen “wat te doen als we het niet afkrijgen of bij onvoorziene gebeurtenissen”. Dat geeft meteen de spanning weer die rond zo’n weekend leeft. We werken om die reden ook altijd met een zogenaamd “fallback scenario”; een plan om op terug te vallen als er dingen anders lopen dan vooraf bedacht.’
Voorbereiding
‘Er komen bij een volledige afsluiting talloze onderwerpen aan bod die in die 26 weken allemaal moeten worden belicht en uitgediept. Zoals het inplannen van verkeersmaatregelen rondom het gebied, het ontwerpen van de te bouwen constructies, het aanvragen van de benodigde vergunningen, vooronderzoek van de ondergrond van locaties, de afstemming met samenwerkingspartners en omwonenden, het aan boord krijgen van benodigde specialistische partijen, vastleggen van personeel, het reserveren van capaciteit bij bijvoorbeeld een asfaltcentrale, afstemming met hulpdiensten en openbaar vervoer over aanrijroutes en bereikbaarheid en nog veel meer. Alleen al het personeel in het weekend bestond uit zo’n 300 man. Zij hebben allemaal een specifieke aanmeldprocedure voor het weekend doorlopen, zodat ze veilig aan het werk kunnen op de bouwplaats én weten wat er van hen verwacht wordt. Van de medewerker van de catering tot het hoofd constructie.’
Planning is heilig
‘Er gaat aan zo’n weekend vol werkzaamheden die 24 uur per dag plaatsvinden een heel gedegen plan vooraf’, vervolgt Jeroen. ‘Dat plan en de daarbij behorende planning zijn heilig. Daar heeft de hele organisatie zich over gebogen. Er hoeft er maar één te zijn die op eigen initiatief gaat handelen, dan kan dat meteen enorme gevolgen hebben. Denk aan een stremming van logistieke routes voor andere activiteiten. Of het starten met het zetten van damwanden aan de verkeerde kant van de weg, waardoor je pas later kan beginnen met asfaltherstel. Als het bedachte plan niet wordt gevolgd, dan haal je het gewoon niet. Het is net als een kaartenhuis: je haalt er één kaart uit en alles stort in. Je hebt het commitment van iederéén nodig. Dan heb je al de helft van je succes.’
Verrassingen tijdens het werk
‘De andere helft van het succes zit in techniek en factoren waar je geen invloed op hebt. Bijvoorbeeld de weersomstandigheden. En in de ondergrond zitten soms ook nog wel eens verrassingen. Dit speelde in het weekend bij het Kazernepad. In ons plan stond dat we in de grond gingen boren om palen te zetten voor de tijdelijke brug. Tijdens het weekend bleek dat er nog een oude paal in de grond zat van een onbekend object uit het verleden. Wat doe je dan? We hebben in overleg met de constructeur ervoor gekozen om onze nieuwe fundatiepaal te verzetten. Maar daarmee was het probleem niet helemaal verholpen. Want onze paal was weliswaar geplaatst, maar het tussenstuk dat tussen de palen en de brug zou worden geplaatst, paste nu niet meer. Dit is voor iedere paal vooraf in de werkplaats op maat gemaakt en kan niet zomaar worden aangepast. Dan ga je over naar plan B, het ‘fallback scenario’. In dit geval extra nachtelijke afsluitingen van één rijstrook in de week na de weekendafsluiting.’
Trekken van de standlijn
‘Mijn rol dit weekend was die van timekeeper. Ik houd continu in de gaten of dat wat er in de planning staat, ook gebeurt. Ik haal de input daarover op bij de leidinggevenden op de verschillende bouwlocaties langs het afgesloten tracé. Ik maak om de vier uur een overzicht en rapporteer dat aan iedereen die betrokken is. Eigenlijk ben ik niks anders aan het doen dan het checken van de planning van het weekend. Wij noemen dit het trekken van een standlijn: Is de activiteit die om 03.00 uur zou starten, ook daadwerkelijk gestart? Is de activiteit die om 06.00 uur klaar zou zijn, ook daadwerkelijk klaar? Soms kan je vooruitgang boeken, is er twee uur over. Soms gaat er iets mis en loop je drie uur achter. Op basis van mijn overzicht wordt besloten of we over moeten gaan op een fallback scenario. Als de vertraging ergens steeds meer oploopt, dan weet je op een gegeven moment zeker dat het werk op de afgesproken tijd, maandagochtend om 05.00 uur, niet af is. Je kijkt dan wat je nog kan doen om het weekend maximaal te benutten en wat moet er gebeuren om de weg weer veilig op tijd open te stellen. De vangrail moet terug, het asfalt moet worden hersteld, de kranen moeten van de weg.’
Een nog veel groter kaartenhuis
‘We kijken tevreden terug op het weekend. De basis van de werkzaamheden werd gevormd door het plaatsen van middensteunpunten van de tijdelijke bruggen bij de Amsterdamseweg en het Kazernepad. Dat is gelukt. Eigenlijk zitten we er nu pas echt middenin: de volgende activiteiten die aansluiten op dit weekend, dienen zich alweer aan. Denk aan het ‘s nachts plaatsen van tijdelijke brugdelen op de fundaties die in het weekend gebouwd zijn. Zo’n weekend is eigenlijk onderdeel van een nog veel groter kaartenhuis. Dit was de eerste grote afsluiting waarin veel werk verzet moest worden. Dat het grotendeels goed verlopen is, geeft vertrouwen voor de toekomst.’
